วันนี้ ฉันพบแคปซูลกาลเวลาที่บรรจุไปด้วยความทรงจำวัยเยาว์ (นั่นประมาณยุค 80 เห็นจะได้) ถูกส่งมาถึงหน้าบ้าน ซึ่งยืนยันว่าตอนเด็กไม่เคยมีความคิดที่จะทำแคปซูลกาลเวลามาก่อน ซึ่งค่อนข้างแปลกใจทีเดียว...เพราะข้างในดันบรรจุทุกสิ่งทุกอย่างของตัวเองที่ทำให้คิดถึงใครบางคนในอดีต เหมือนผู้ให้จงใจเตือนว่า “เธอห้ามลืมนะ”
ขณะที่บรรจงเปิดก็เห็นสิ่งของแทนใจมากมายหนึ่งในนั้นได้แก่
#ตั๋วไปออสเตรเลีย
#วิดีโอ The Little Mermaid
#ถ้วยและไม้ไอศกรีมโบราณ
#ชุดคาฟตานลายดอกสีดำ
#เทปคาสเซ็ทของ Kylie Minogue
สมัยอนุบาลฉันมีเพื่อนสนิทชื่อ ‘ใบเฟิร์น’ ใบเฟิร์นเป็นเด็กหญิงกล้าแสดงออกขณะที่ฉันในวัยเด็กค่อนข้างจะขี้แยเลยไม่ค่อยมีเพื่อนมากนัก เราสนิทกันมากจนกระทั่งถึง ป.6 ครอบครัวของใบเฟิร์นต้องย้ายไปอยู่เป็นการถาวร ฉันจำได้ว่าโกรธใบเฟิร์นจนแอบไปร้องไห้คนเดียวเพราะนี่ไม่ใช่การไปเที่ยวออสเตรเลียเหมือนทุกครั้งแต่กลายเป็นว่าเธอไปแบบไม่มีกำหนดกลับ “อย่าร้องไห้ล่ะ” คำสุดท้ายที่ใบเฟิร์นพูดออกมา จากนั้นก็ค่อยๆลืมไปเมื่อเข้าสู่ ม.ต้น ,ม.ปลาย ,มหาวิทยาลัย จนทำงานในที่สุด ประสบการณ์ในแต่ละช่วงอายุที่ผ่านมา ทำให้กร้านโลกมากขึ้น พูดจาและทำอะไรตามใจเสมอจนจำไม่ได้ว่าบุคลิกภาพขี้แยหายไปตอนไหนและที่สำคัญฉันไม่ได้สนใจ ‘ใบเฟิร์น ณ ออสเตรเลีย’ อีกเลย
แต่ก็ยังดีที่สมัยอนุบาลป้าของผู้เขียนจะไปรับไปส่งที่โรงเรียนเสมอ ทุกครั้งระหว่างเดินทางกลับบ้าน ป้าจะแวะร้านเช่าวีดิโอเพื่อเช่าภาพยนตร์จีนชุดเรื่อง ‘เปา บุ้น จิ้น’ พร้อมหยิบวิดีโอเรื่อง The Little Mermaid ติดมือมาด้วย “ถ้าทำการบ้านเสร็จป้าจะเปิดให้ดู” นี่คือความสุขอันใหญ่โตของเด็กตัวน้อยที่กลับบ้านมารีบคัดลายมือเพื่อจะได้มาดูการ์ตูนกับป้า จนกระทั่งประมาณ ป.3 วิดีโอเรื่องนี้ก็ถูกตั้งแอ้งแม้งไว้ในร้าน ฉันเริ่มเบื่อ ฉันไม่ตื่นเต้น บรรยากาศการดูวีดิโอกับป้าก็ไม่จำเป็นอีกต่อไปแล้วจนกระทั่งฉัน12 ขวบ ป้าตรวจพบมะเร็งเต้านมระยะสุดท้าย ทีมแพทย์รักษาจนสุดความสามารถแต่ไม่สามารถยื้อชีวิตได้...หลังจากนั้นฉันจำได้ว่าพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อหาวิดีโอเรื่องนี้มาเก็บไว้ครอบครองให้ได้...เมื่อกาลเวลาผ่านไปวิดีโอเรื่องนี้ก็ค่อยๆหายจากความทรงจำไปทีละนิดๆ
เช่นเดียวกับเรื่องของพ่อ...คุณพ่อของฉันค่อนข้างชอบดื่มสุรา นั่นเป็นสิ่งที่ตอนเด็กฉันไม่ชอบใจนัก ทุกครั้งที่งอน...พ่อจะมีวิธีง้อด้วยการซื้อไอศกรีมรสกะทิเจ้าโปรดมาฝาก แม้ว่าจะไม่ชอบใจที่พ่อหน้าแดงก่ำเดินมาพร้อมกับกลิ่นสุราแต่ก็เป็นอันว่าหายงอนทุกครั้งเมื่อได้กินไอศกรีม จนเข้าสู่มัธยม ทิฏฐิเราสูงขึ้น อีโก้สูงขึ้น การยึดมั่นถือมั่นเราสูงขึ้น “หนูไม่ชอบให้พ่อเมา...ถ้าพ่อเมาไม่ต้องมาคุยกับหนู” ฉันตวาดพร้อมปัดไอศกรีมในถุงลงพื้น จากนั้นความสัมพันธ์ของสองเราไม่ดีเลย ฉันคุยกับพ่อคำเว้นคำเห็นจะได้ ไม่คิดสักนิดเลยว่านั่นมันเป็นพฤติกรรมนี้จะย้อนมาทำร้ายเราทางความคิดในอนาคต พ่อยังคงชอบดื่มสุราขณะที่เราสร้างกำแพงขึ้นมาต่อต้านอย่างเต็มที่ ในวัย51ปี พ่อเสียชีวิตจากภาวะเส้นเลือดในสมองแตก วินาทีที่สูญเสียพ่อไป ความโศกเศร้า ความรู้สึกผิด การโทษตัวเองถาโถมเข้ามาในหัวใจ ณ วันนี้ยังคิดถึงพ่อเสมอหากได้เจอกันจะบอกพ่อว่า “หนูรักพ่อเสมอไม่ว่าพ่อจะเป็นยังไง ขอโทษที่ดื้อและสัญญาว่าจะเป็นหัวหน้าครอบครัวและจะดูแลแม่ให้ดีที่สุด”
เชื่อไหมแคปซูลกาลเวลาที่บรรจุสิ่งของแทนความทรงจำเหล่านี้มันคือวิวัฒนาการสุดล้ำแห่งยุค มันเสมือนจริงมาก แม้จับต้องไม่ได้แต่มันสัมผัสจิตใจได้ลึกซึ้ง
วันหนึ่งฟังก์ชั่นเพิ่มเพื่อนในเฟซบุกเด้งขึ้นมา ผู้เขียนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าใครแอดมา รู้แต่เป็นผู้หญิงคนหนึ่งผมยาว หน้าอาจจะเปลี่ยนไปอาจจะด้วยศัลยกรรม “ออฟใช่ไหม เราใบเฟิร์นเอง เราจะกลับมาเปิดร้านขนมที่ไทยแล้ว เธอมาเม้าท์มอยได้ไหม” วินาทีนั้นรู้สึกตื้นตันมาก เหมือนกับเฟซบุกปลดล็อคความทรงจำที่เคยมี ไม่รู้ว่าระบบแอบบรรจุสิ่งของแทนใจลงในแคปซูลกาลเวลาตั้งแต่เมื่อไหร่แต่เชื่อไหมว่าทุกวันนี้ใบเฟิร์นกับฉันได้ไปเม้าท์มอยกันทุกๆสุดสัปดาห์ที่ร้านขนม ชนิดที่ว่าปัจจุบันก็ยังพูดกันไม่หมดเรื่องสักที
เช่นเดียวกับวันหนึ่งฉันนั่งสไลด์จอไอแพดเล่นๆเจอแอพแนะนำร้านอาหารจึงลองโหลดมาดู แล้วก็สะดุดตากลับ Ads โฆษณาร้านขนมที่มีไอศกรีมกระทิถ้วยหนึ่งที่แม้ว่าแพกเกจจะเปลี่ยนไปอย่างมากแต่จำได้ว่าเป็นยี่ห้อเดียวกับที่พ่อซื้อมา รสชาติที่คุ้นเคย ความหอมหวานของกะทิที่มาพร้อมกับกลิ่นเหล้าอ่อนๆของพ่อแว่บเข้ามาในสมอง สารภาพว่าสั่งมาทานบ่อยๆแม้ว่าที่จริงกลัวอ้วนมาก (แอบสั่งมาเพื่อทำบุญด้วยนะ) ดีจังที่มีแอปพลิเคชั่นสั่งร้านอาหารสามารถบรรจุความทรงจำลงในแคปซูลกาลเวลาได้ด้วย
ยิ่งเมื่อกินไอศกรีมถ้วยนั้นพร้อมเปิดดูแอปพลิเคชั่น VDO ON DEMAND ไปด้วยยิ่งนึกถึงบรรยากาศเก่าๆที่ครอบครัวเราอยู่พร้อมหน้า แน่นอนเราเปิด Netflix ดู The Little Mermaid แทบจะสัปดาห์เว้นสัปดาห์ ยังพูดกับแม่ว่าคิดถึงป้าจังนะ ส่วนไอเท็มแห่งความทรงจำอีกชิ้น ‘เสื้อคาฟตานลายดอกสีดำ’ ไม่มีอะไรมากแค่ผู้เขียนเห็นว่าแม่ชอบใส่เสื้อสไตล์แอฟริกันพริ้วๆ (ตอนนี้ผู้เขียนอาศัยอยู่กับแม่)ประจวบเหมาะกับบังเอิญเห็นโปรโมชั่นขึ้นเตือนในแอปฯชอปปิ้งออนไลน์ เลยสั่งมาเซอร์ไพรส์คุณแม่ที่บ้าน เชื่อไหมว่าวินาทีที่ไปรษณีย์มาส่ง...คุณแม่ตกใจระคนดีใจ แต่ก็ซ่อนสีหน้าเอาไว้ (แม่เป็นคนมีมาด) และคาฟตานก็จะกลายเป็นเสื้อแห่งความทรงจำในแคปซูลกาลเวลาอีกชิ้นไปโดยปริยาย
เราไม่เคยคิดจะสร้างแคปซูลกาลเวลาใดๆเลย แต่ดูเหมือนความล้ำหน้าของเทคโนโลยีไม่ใช่เรื่องของอนาคตเสมอไป บางครั้งมันพัดพาความทรงจำ ความสุขกับคนในอดีตกลับมาให้เราคิดถึงอยู่เสมอ เทปคาสเซ็ทของ Kylie Minogue ของเพื่อนสาวสมัยมัธยมสามารถเปิดดูได้ใน Youtube , สถานที่ท่องเที่ยวกับแฟนคนแรกใน Google Earth หรือแม้แต่อัลบัมภาพออนไลน์ในโซเชี่ยลฯ เสมือนคนในโลกอนาคตตั้งใจย่อวันวานมาใกล้แค่ปลายนิ้ว คุณสามารถปลดล็อคความทรงจำของคุณง่ายๆเมื่อเปิดแคปซูลกาลเวลา ณ ที่ใด เวลาไหน กับใครก็ได้ ช่างรวดเร็วและอิ่มเอมใจโดยแท้ #มหัศจรรย์ยุค4Gของคนยุค80sที่แท้ทรู
